Toen jij door ziekte zwaar gesluierd scheen,
de dagen donker, pijn die niet voorbijging,
tergende tijd, een wolk hing om je heen,
kwam er door vrienden toch iets van bevrijding.

Als aan een poëzievertaling werken,
iedere dag een stanza, zacht maar zwaar;
de tijd je redacteur, langzaam weer sterker,
je paste wat teloor ging in elkaar.

Nu breekt de zon weer door de dunne mist,
is er een klare rij van lach en licht
en zie je scherp dat wat verdragen is
nu hoop geeft, op verbetering gericht.

Een toost op jou, op wie dicht bij je bleven
in ziektes storm. “Gezondheid. Op het leven!”

Engels van ChatGPT