Willem van der Vegt

Sonnetten van een ongeënte boom 2

Het zaagsel dat er op de bodem lag
was dof. Zijn ziekte duurde al zo lang.
In ’t blok knikte de bijl. Met verse kracht
klopte de regen op de vensterbank.
Die bleef gedurig op het schuurtje bonzen.
Ze wist niet meer dat het ook anders kon –
Een klamme zomer, in de lucht het gonzen
van ’t maaien, sprinkhanen op het gazon.
Een vogel in een felle kleurengloed
met lange razendsnelle zilveren tong,
die plotseling (of niet) te voorschijn sprong
uit oost-indische kers – er was geen vloed
of bui in heel de lucht te zien. Maar ’t leek
of het op dat dak regende, zoals het nu nog deed.

Edna St. Vincent Millay

Geplaatst op

oktober 2010

The last white sawdust on the floor was grown Gray as the first, so long had he been ill; The axe was nodding in the block; fresh-blown And foreign came the rain across the sill, But on the roof so steadily it drummed She could not think a time it might not be — In hazy summer, when the hot air hummed With mowing, and locusts rising raspingly, When that small bird with iridescent wings And long incredible sudden silver tongue Had just flashed (and yet maybe not!) among The dwarf nasturtiums — when no sagging springs Of shower were in the whole bright sky, somehow Upon this roof the rain would drum as it was drumming now.

Tags:

, ,