Ik ging zolang te water tot ik brak,
bleef drijven met mijn stevige figuur.
Maar de gestage drup weet op den duur
te winnen. En vanmiddag zei ik “krak.”

Het liefst had ik mijn biezen al gepakt.
Ik mis mijn energie, het heilig vuur.
Ik lees niet meer, ik zit maar stil en tuur.
Hoe zijn wij toch zo door het ijs gezakt?

Ik snak weer naar een vogel in de hand,
een appel die vlak bij de stam beland,
of een half ei, liever dan lege doppen.

Maar straks, dan preekt de vos de passie weer en
dan komt de koning langs zonder zijn kleren.
Eens kijken wie zich nu weer laten foppen.