Nu laat de mate van voorzichtigheid
die ieder op een eigen wijs moet kiezen
je nog meer mensen om je heen verliezen.
De één is de terughoudendheid al kwijt,
begint met drie keer zoenen als altijd,
waar anderen zelfs door een boks bevriezen,
krampachtig naar de overheidsadviezen;
al lijkt er weinig eenheid van beleid:

bescherming als een labyrint van ijs
om ‘t tere weefsel van het samen leven,
betrokken zijn, elkaar de ruimte geven.

Maar dat breekt nu snel af, het smelt tot stromen
waardoor we nog maar moeilijk samenkomen.
En iedereen zoekt zo een eigen wijs.