Willem van der Vegt

Vier sonnetten – 4

Om zomaar op een winterdag jouw woorden
van ver, te zien als bloemen voor mijn voeten,
muziek der geest, die enkel op mijn oren
gericht is, zo vertrouwd, zo wonderzoet met

het stiekem trillen van een eeuwig klokje,
winter werd lente, vuur dat zomaar opvlamt:
al viel er flitsend sneeuw, kristallen vlokjes,
ik reikte naar het dappere dat opkwam.

Geen wonder, maar de droom van een beminde –
liefde, beeldend met slingers uitgedost,
hun kleur blijft in de stroom van tijd te vinden,
schuldloze bloesem op een gletsjers borst,

april zegt dat, al vult de sneeuw gestaag
voortdurend heel de lucht, zoals vandaag.

George Dillon

Geplaatst op

mei 2015

Suddenly on a winter’s day to find your far-flung words as flowers at my feet, and the familiar music of the mind aimed at my ears alone, and strangely sweet with secret tremblings of the eternal bell, was to feel winter flame at once to spring: even if crystal snowflakes flashed and fell I leaned to touch some gallant growing thing. This was no marvel, but a lover’s dream – yet love indeed, in lyric garlands dressed, whose colors flow untarnished in time’s stream like guiltless blossoms on a glacier’s breast, must tell of April though the snow array the air forever as it does to-day.

Tags:

, ,