De plancyclus vraagt constant om papier.
Een rooster in concept, nieuwe tentamens,
contactdagen, het OER, hoe komt het samen?
Wat gaan we doen, hoe druk krijg je het hier?

We kijken naar de uitgaven en schrikken.
Er is zoveel te doen, zo weinig tijd.
Er komt alleen maar bij aan nieuw beleid.
Moeten we dat echt allemaal maar slikken?

De waarde van mijn werk is geen getal
dat moeiteloos omhoog kan, of omlaag.
Wat is het wel? Dat blijft altijd de vraag.

Als we daarover spreken, in ons team,
hoop ik het weer wat vrolijker te zien.
Maar vol is vol. Dat lijkt nu het geval.