De grote tuinman heeft zijn werk gedaan.
De zomerbloemen waren uitgebloeid.
Nu is alles zorgvuldig teruggesnoeid.
Geen sprankje kleur verraadt nog hun bestaan.

Ik zie schijnbaar dood hout en zwarte aarde
rondom het saaie, altijd groene gras,
weet nog hoe het hier zo vol leven was.
Ik vind, hoe ik ook kijk, niets dat hij spaarde.

Het voelt of ik zo zelf beschoffeld ben.
Veel wat spontaan opkwam is weer verdwenen;
ik weet niet of zich dat ooit kan hernemen.

Ik ken het ritme wel van de seizoenen
maar twijfel, het is lastig te benoemen,
of ik aan weer een nieuwe lente wen.