Van een collega kreeg ik laatst een E-mail.
Hij spreekt me erin aan als oude brombeer,
zegt dat hij mijn gemopper liever niet deelt.
Hij houdt vast meer van zonlicht dan van onweer.

Dat doe ik ook. Maar als ik mezelf goed ken,
weet ik dat ik het beste functioneer
als ik een beetje weet waar ik aan toe ben.
Dan zing ik, en dan ga ik als een speer.

Spreekt uit mijn teksten af en toe toch boosheid,
klink ik geïrriteerd, vol ergernis,
dan komt dat meestal voort uit moedeloosheid,
omdat me veel vaak lang onhelder is.

Geef me gewoon geen reden me te storen:
Wees duidelijk en spaar mijn arme oren.