Mijn lief is ziek, ik ben thuis in de slag.
Ik loop met natte washandjes en thee.
Van school nam ik al vast een laptop mee.
Want er is webmail, dus ik hoef geen dag

te missen, door wat de techniek vermag.
Ik heb mijn token van de ICT
en geef een wachtwoord, nou, het zijn er twee.
Ik blader door het werk dat op me wacht.

Na zestien tellen keert het venster weer.
Opnieuw een wachtwoord, weer pak ik het token,
maar deze lus kan niet worden verbroken.

Ik bel naar school; een antwoordapparaat
zegt: “Mail maar even waar het over gaat.”
Echt lekker voel ik me dan ook niet meer.