Ik ging studeren in de grote stad.
Hendrik de Cock werd mijn vereniging.
Ik kreeg een zieltje mee, zo heette dat.
Dat vullen was mijn eerste uitdaging.

Ik heb heel wat bezoekjes afgelegd,
er werden spreuken in mijn ziel geschreven.
Ik kwam ook bij Jan Timmerman terecht;
helaas is daar mijn zieltje leeg gebleven.

Toen ik hem later als collega trof,
docent voor levo en biologie,
was er voor een gesprek altijd wel stof.

Over zijn liefde voor filosofie
vertelde hij ons graag. En vol geduld
heeft hij daarmee als nog mijn ziel gevuld.